Over Elze

Als dochter van een predikant en een maatschappelijke werkster groeide ik op in een systeem waaruit ik de boodschap heb meegenomen dat anderen belangrijker zijn dan dat ik ben. Oftewel eerst voor de ander zorgen en dan pas voor jezelf. Inmiddels weet ik dat het hebben van deze overtuiging één van de dingen is die je gevoelig maken voor een burn-out.

Op mijn vijftiende verloor ik de ringvinger van mijn rechterhand. Het eerste dat ik zei toen mijn moeder en oma bij me kwamen in het ziekenhuis was: “Ik vind het zo erg voor júllie.” Het was nog te pijnlijk om bij mijn eigen pijn en verlies te zijn. En het laat óók zien hoe snel ik bij de ander was en daarvoor ging zorgen. Het verlies van mijn vinger heeft me, naast verdriet, ook veel positieve dingen gebracht zoals flexibiliteit, creativiteit, doorzettingsvermogen én een sterk verhaal voor bij de borrel. Ik ben ervan overtuigd dat in elke negatieve ervaring altijd een positieve leerervaring zit.

Inmiddels ben ik 50+, heb ik samen met mijn man twee prachtige kinderen op de wereld gezet die het nest inmiddels hebben verlaten en hun vleugels hebben uitgeslagen. En dat brengt ons weer in een andere fase in ons leven.

Mijn pad

Aan de Leidse Hogeschool volgde ik de bacheloropleiding voor Sociaal Juridische Dienstverlening. De baan bij de PUR (Pensioen- en Uitkeringsraad voor hen die door de Tweede Wereldoorlog zijn getroffen) die hierop volgde, sloot mooi op deze studie aan. Daar werd ik na zeven jaar afdelingshoofd. Na een aantal jaar kreeg ik echter een burn-out. Terug op mijn plek na mijn re-integratie had ik sterk het gevoel dat de organisatie niet meer bij mij paste. En toch kreeg ik het niet voor elkaar om weg te gaan.

Later, toen ik met systemisch werk in aanraking kwam, ontdekte ik dat het niet kunnen weggaan bij de PUR kwam omdat de oorlog zo’n grote rol speelt in mijn familiegeschiedenis. Ik had het gevoel dat áls ik weg zou gaan, ik alle oorlogsslachtoffers in de steek zou laten en het niet meer voor ze kon goedmaken. Dit was natuurlijk niet mijn taak en verantwoordelijkheid, maar die had ik op een onbewuste laag wel op me genomen. 

In de daaropvolgende gesprekken met een loopbaancoach ontdekte ik dat mijn passie ligt bij het begeleiden van mensen. Ik geloof in het potentieel van mensen. Het leven kan soms verwarrend en uitdagend zijn en iedereen heeft daarin zijn eigen unieke verhaal. Ik vind het interessant om te horen wat mensen beweegt of juist niet en wat maakt dat mensen de dingen doen die ze doen. Om vervolgens samen op zoek te gaan naar hoe er weer beweging kan ontstaan op plekken waar het gestokt is. Hoe de stroom weer op gang kan komen. Om van mijn passie mijn beroep te kunnen maken, heb ik in 2008 ontslag genomen bij de PUR en de post-hbo-opleiding tot coach gevolgd.